Ja, klopt: ik heb wel iets van een Zwitsers zakmes. Door de jaren heen heb ik heel veel verschillende soorten werk gedaan, en ik ben van plan dat ook te blijven doen. Ik ben nieuwsgierig, houd van plannen maken, organiseren, de handen uit de mouwen, ik houd van mooie dingen, inspirerende projecten en lekker eten, ik houd van woorden, talen – ik houd van alles dat mensen raakt.

Onlangs zag een clip gemaakt door Unicef, #childrenunderattack.

Ik was enorm onder de  indruk van de dichtregels in deze clip van jonge mensen die onder extreem moeilijke omstandigheden leven:
de kracht, de woede, de hoop en wanhoop die eruit spraken.

Ze riepen bij mij beelden op die ik samen met de poëzie heb vertaald in diverse borduurwerken.

Peace is rooted in our words, in our smiles, in our fingers,
that have braved pain. 

*Een deel van de opbrengsten van deze werken gaat uiteraard naar Unicef.

 

HEART ON SLEEVE

To wear one’s heart on one’s sleeve: to display one’s feelings openly, rather than keep them private.
Someone who wears their heart on their sleeve: a person who does not hide their feelings, without insincerity or pretense.

Voortkomend uit mijn liefde voor woorden en maken en mensen is het project Heart on Sleeve: op aanvraag maak ik armsieraden die iets vertellen over de drager.

 

 

 

 

OVERGANGSRITE

Sebbe, Floris, Raf, Johan, Joost – foto Nancy Bos

 

Een gesprek over het uitreiken van je eindexamendiploma en … what to wear? Resultaat: een serie bijzondere stropdassen voor een overgangsrite

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

STOELENWEESHUIS

{Under Construction ;-)}

IK VERZAMEL WOORDEN!

{Under Construction ;-)}

CROWN SHYNESS – MARIPOSA – KANAALZWEMMER – FORTHRIGHT – SPRANKEL – KLUTSLOOS – SCHMERZARBEIT – PUNCHLINE – MUS – BOTERHAM – HUPPELEN – MORPH – POKEMON – SCHIER – FLUFFELIG – AMOR – GEKKIE – TUTU – KWANZELEN – MAFKLAPPER – EERIE – ONVERKWIKKELIJK – SONRISA – GIOIA – FLUSSIGKEIT – MEADOW – MELLOW – JOSSER – KAKEL – FARFALLA – VOLVO (op zijn Spaans!) – CALLOUS – COURAGE …

Het begon met een column van Femke van der Laan – nou eigenlijk natuurlijk al veel en veel eerder maar ik neem dit moment voor nu als begin: Femkes dochter vraagt haar wat een kanaalzwemmer is. Los van de observatie: de soms hilarisch-vervreemdende taak van een ouder om allerlei te verklaren terwijl de wereld voor jou zelf ook vaak schier onbegrijpelijk is, is dit typisch zo’n woord dat mij ook aan het denken zet. Zo’n woord waarmee je in vier lettergrepeen een heel verhaal vertelt over hoe sommige zonderlingen zich insmeren met een vies goedje tegen de kou om vervolgens in speedo-zwembroek van Frankrijk naar Engeland te zwemmen, met af en toe een pauze, hangend aan een bootje, om dan net wel of net niet een record gevestigd te hebben voor expeditie waarvan ik met de beste wil van de wereld niet begrijp dat je die wilt ondernemen, laat staan dat je daar een record voor wilt vestigen.
Kort daarna las ik een interview van wetenschappers Lotte en Stine Jenssen. Beide zussen publiceren vaak en hoewel tweetalig opgevoed – Deens en Nederlands – en doorgewinterd in het schrijven in ook de Engelse taal, constateren ze zich soms beperkt te voelen in hun expressieve kracht in een andere dan hun moedertaal/talen: ‘Ik miste mijn sprankel,’ zegt een van hen.
Ze vertellen ook over hoe in de Deense canon de Deense taal als kernwaard is opgenomen: een bindmiddel, een pijler van democratie waarin open en zorgvuldig gedachten uitwisselen van het grootste belang is. Ook wordt in de Deens canon de (moeder) taal erkend als het medium waarmee mensen hun identiteit vormen – hun sprankel!

Ergens in diezelfde periode hoorde ik John Bercow met klem vertellen dat hij het als Speaker in het Britse Parlement als een van zijn belangrijkste taken beschouwde te zorgen dat iedereen zich vrij maar zorgvuldig uitspreekt: ‘De bouwstenen van wederzijds begrip’.
En toen las ik een interview met een Soedanese student, die zich met alles wat ze had in de revolutie stortte en kracht ontleende, maar ook wist over te dragen met de dichtregels: ‘Het zijn niet de kogels die ons doden, maar zij die zwijgen’.

Soms laten toch echt belangrijke dingen zich niet in woorden uitdrukken. Tegelijkertijd kun je dan weer wel met die woorden laten weten dat je ergens geen woorden voor hebt – dat zegt genoeg. Zelf ben ik volgens mij een certified beelddenker (bestaat er ook zoiets als een geluidsdenker?), maar ik houd enorm van woorden en van wat ze allemaal kunnen.
Ik wens iedereen de woorden die ze nodig hebben om zich vrij en zorgvuldig uit de drukken.

WILDE TIJD

‘Voorbij de rand van de stad woont een kluizenaar. Hij komt alleen naar buiten als het donker is. Soms zo donker dat hij niet weet of hij zijn ogen open of dicht heeft, niet weet of hij ziet of blind.
Vaak ook is de hemel vol met sterren en loopt naar de rivier om te vissen. In de rivier ziet hij al die sterren weerspiegeld en als hij zijn hengel uitgooit bedenkt hij dat hij nu eigenlijk ook in het heelal vist en hoe hij – net als iedereen – een is met alles: alles en iedereen gemaakt van sterrenstof.
En hij bedenkt dat er eigenlijk twee soorten tijd zijn.

De Getemde Tijd – die van de agenda’s, de schema’s, de wekkers. En de Wilde Tijd – die slaapt als wij wakker zijn, de tijd van de plotseling teruggevonden in de omslag van een broek, die van de ont-moeting, de komst van een baby die nog verwekt gaat worden, die van plezier – gewoon plezier.’

*vrij naar Kerstmis door Marjolein van Heemstra (2019)

[/fusion_builder_column]

 

[/fusion_builder_row]